De zon

Volgens de laatste schattingen is het universum 13,8 miljard jaar oud. Onze eigen ster, de zon, is zo'n 4,5 miljard jaar oud. Ze staat op gemiddeld 149 600 000 km van de aarde, heeft een straal van 696 000 km en een inhoud van 1,412 triljoen kubieke km.

In feite is onze zon niets meer dan één grote kernfusiereactor. Iedere seconde zet de gasbol 4 miljoen ton waterstof om in helium. Daarbij loopt de temperatuur in de kern op tot wel 16 miljoen graden Celsius. Aan de oppervlakte van de ster is het nog altijd zo'n 5 500 °C.

Eén van ca. 250 miljard

In één seconde stoot de zon méér energie uit dan de hele mensheid tijdens de afgelopen 300 000 jaar heeft verbruikt. Van al die energie vangt de aarde trouwens maar tweemiljardste deel op.

Erg bijzonder is onze zon niet: de melkweg, het sterrenstelsel waar ook wij deel van uit maken, telt ongeveer 250 miljard sterren. Het heelal bevat naar schatting 30 miljard van dat soort sterrenstelsels. Daarmee overtreft het aantal sterren in het universum ruimschoots het aantal zandkorrels op de stranden van de aarde.

Nog 500 miljoen jaar te gaan

Sinds haar ontstaan is onze zon ongeveer 25 procent warmer geworden. Dat is heel gewoon: naarmate sterren ouder worden gaan ze harder branden. En daarmee komt ook het einde van de aarde in zicht. Er zijn wetenschappers die denken dat het over 500 miljoen jaar al is afgelopen met het leven op aarde. Want als de temperatuur stijgt zal de aarde, net als Venus, droogkoken.

Onze zon is trouwens pas op de helft van haar leven: ze zal zeker nog zo'n 4 tot 5 miljard jaar branden. Maar daarna is het toch echt definitief afgelopen: dan zwelt ze op en vreet ze respectievelijk Mercurius, Venus en (wellicht) de aarde op. Vervolgens zal ze imploderen tot een fractie van haar originele grootte. Uiteindelijk blijft er dan een koud, donker en levenloos 'zonnestelsel' achter.

Over ongeveer 100 triljoen jaar zal ook de aller, allerlaatste ster in het universum doven. En dan gaat het licht voorgoed uit...